foto. World Volleyball
To był jeden z tych meczów, po których nie czujesz porażki. Przeciwnie, masz wrażenie, że jesteś o krok bliżej czegoś większego. Reprezentacja Polski rozegrała trzecie spotkanie w Lidze Narodów i uległa Turczynkom 2:3 (21:25, 25:18, 23:25, 25:22, 7:15), ale trudno ten wynik traktować jak krok wstecz. To była prawdziwa siatkarska bitwa.
Pierwszy set padł łupem rywalek, ale to była tylko zapowiedź tego, jak wyrównane i nerwowe będzie całe spotkanie. W drugiej partii Polki zagrały bardzo dojrzale. Świetna współpraca w bloku, czysto rozegrane kontry, dobra gra w systemie. Stysiak punktowała regularnie, Różański trzymała przyjęcie, a Wenerska dobrze rozdzielała piłki. 25:18 i sygnał: jesteśmy w grze.
Trzeci set mógł zmienić wszystko. Polki prowadziły, miały przewagę, ale w końcówce kilka niewymuszonych błędów i zabrakło dokładności w decydujących momentach. Szkoda, bo gra była na poziomie. Nie zadziałała końcówka, a Turczynki wykorzystały każdą lukę.
Czwarta odsłona to znów odbudowanie pewności. Walka punkt za punkt, dużo dobrej energii, presja wytrzymana w końcówce i zasłużone 25:22. Ten set pokazał, że nasz zespół nie tylko się rozwija, ale też reaguje. To bardzo ważne w kontekście dalszych spotkań.
Tie-break to już demonstracja siły mistrzyń Europy. Turcja zagrała bezbłędnie, mocno i pewnie. 15:7, ale wynik nie oddaje przebiegu czterech wcześniejszych setów. W nich była walka, charakter i poziom godny zespołu, który dwa razy z rzędu stawał na podium.
Najwięcej punktów dla Polski zdobyła Magdalena Stysiak – 23, w tym 21 atakiem. Świetnie zagrała Dominika Pierzchała, która w swoim debiucie w tegorocznym VNL dołożyła 15 oczek i pokazała duży potencjał. Różański pewna, aktywna, bardzo dobra w kontrze i na zagrywce.
To spotkanie pokazało, że jesteśmy blisko. Przegraliśmy mecz, ale nie przegraliśmy obrazu tej drużyny. Przeciwnie, to był sygnał, że możemy grać jak równy z równym z najmocniejszymi. Czasem detale robią różnicę, ale też uczą. A dziś ta nauka była bardzo wartościowa.
